ESHAAREH

به هر طرف رو میکنم راه رهایی باز نیست

باید بگم یک سالی که مونده بود تا برم سربازی، بهترین دوران زندگی من بود.

یکی از دوستان خواهرم توی یک لباس فروشی واسه من کار پیدا کرد. بار اولی بود که به قولی وارد اجتماع و کار میشدم و هراسی که من از دیگران داشتم به اضافه ی بلاهایی که در دوران دبستان تا دبیرستان سرم اومده بود و آزارهای جسمی و روحی که دیده بودم، همه دست به دست هم داده بودن تا از همه کس به نوعی ترس داشته باشم و به همه چیز به دیده ی تردید و شک نگاه کنم.

مدتی گذشت تا به محیط اونجا و مردمی که میومدن عادت کنم و به قولی راه بیفتم.

در این گیر و دار بود که کم کم با پسری که اونجا کار میکرد و اون هم کارش مثل من بود، به نوعی دوست شدم.

پسری تقریبا از همه نظر مثل خودم ولی هیکلی تر. همیشه آروم بود و با لبخند به استقبال همه میرفت. کم کم خیلی با هم دوست شدیم. چون بیشتر اوقات صاحب مغازه نبود و به مغازه های دیگه ای که داشت رسیدگی میکرد و باید مغازه رو من و اون با هم اداره میکردیم. کمک هایی که اون به من کرد و راهنمایی هایی که داشت، سبب شد اون دیوار بی اعتمادی که بین ما بود شکسته بشه و خیلی با هم دوست بشیم.

حالا دیگه شب ها که کار تموم میشد، از محل کار تا میدون آزادی رو با هم میرفتیم، جایی که هر کدام به سوی خونه هامون رهسپار میشدیم.

ابتدا حسی نسبت به اون نداشتم ولی کم کم و با گذر زمان ناخواسته به اون علاقه پیدا کردم و زمانی به خودم اومدم که دیدم عـاشـقش شدم.

بله من عاشق شده بودم و خودم خبر نداشتم.

حالا خیلی به هم نزدیک شده بودیم. هر روز به عشق دیدن اون و بودن در کنارش راهی مغازه میشدم.

توی مغازه هم همیشه به داد من میرسید و کمکم میکرد.

دیگه احساس آرامش میکردم. از اینکه میدیدم یکی مثل خودم در کنارم هست و کمکم میکنه احساس خوبی داشتم که تا به اون روز مثل اون رو تجربه نکرده بودم.

کار به جایی رسیده بود وقت هایی که مشتری نداشتیم روی پای اون بشینم و باهاش حرف بزنم و یا با زبری ریش و سیبیل اون بازی کنم.

به واقع یک مرد کامل بود. همیشه احترام منو داشت و هرگز از احساسی که نسبت به اون داشتم سو استفاده نکرد.

اون هم منو دوست داشت چه بسا که اگر دوست نداشت هرگز اجازه نمیداد این قدر بهش نزدیک بشم.

وقتی هم که خونه میرفتیم یا دست در دست هم بودیم و یا من بازوهای اون رو میچسبیدم گاهی هم به شوخی اونها رو فشار میدادم و یا گازش میگرفتم.

و یا وقت هایی که سرد بود و دست های من یخ میکرد، دست های منو توی دستش میگرفت و توی جیب کاپشنش میکرد.

تنها یک بار پرسید: حامد چرا این قدر منو دوستم داری؟

در پاسخ بهش گفتم: نمیدونم، باور کن خودم هم  نمیدونم. فقط میدونم احساسی که به تو دارم رو هرگز تجربه نکردم و از ته دل دوستت دارم.

بودن در کنار اون خیلی در آرام کردن من تاثیر داشت. هنگامی که با اون و در کنارش بودم احساس میکردم هیچ کس و هیچ چیز نمیتونه به من صدمه برسونه و یا منو آزارم بده و این خیلی خوب بود.

و من در کنار اون برای نخستین بار عـشـق واقعی رو لمس کردم چیزی که دیگه توی زندگی هرگز تجربه ی اون رو نداشتم.

ولی به قولی همیشه عمر خوشبختی کوتاهه.

با رفتن به سربازی ناخواسته دیدن اون کمتر شد. حالا دیگه تقریبا پس از سی و یا چهل روز میتونستم وقت هایی که به مرخصی میرم اون رو ببینم و این خیلی زجر آور بود.

خوب اون گـ ـی نبود و مسلم بود که بره پی کار و زندگیش. پس از مدتی شنیدم با دختری عقد کرده. دنیا جلوی چشمم تیره و تار شد. به این فکر میکردم که من و اون تا همیشه با هم خواهیم بود.

تا مدت ها نتونستم این رو هضم کنم. تا اینکه خبر رسید که تا چندی دیگه عروسی خواهد کرد. هر چند موقعی که عروسی کرد من در مرخصی بودم و به عروسی اون رفتم ولی شب عروسی به واقع شبی بود که احساس میکردم دارن منو عذابم میدن.

آخر عروسی هنگامی که خواستم از اون خداحافظی کنم احساس میکردم وزنه هایی به پای من بسته شده که رفتن به سوی اون رو واسم دشوار کرده بود. احساس میکردم قلبم از جا کنده شده.

ولی به زور خودم رو نگه داشتم و رفتم پیشش. به ناگاه دستم رو دور گردنش انداختم و زدم زیر گریه. اونم منو بغل کرد و گذاشت یه دل سیر گریه کنم. از اینکه اون مال کسی دیگه میشد احساس بدی داشتم و از اینکه میدیدم میره پی زندگی خودش احساسی بدتر.

فامیل ها و دوست و رفیق هایی که داشت با تعجب به من نگاه میکردن. ولی من گوشم بدهکار هیچ کس و هیچ چیز نبود.

اون شب تا نزدیکی های صبح خوابم نبرد. همش اون جلوی چشمم بود اینکه الان …

ولی گذر زمان هم باعث نشده تا عـشـق پاکی که به اون داشتم رو فراموش کنم هر چند حالا مدت های زیادی هست که ندیدمش.

امیدوارم هر جا هست همیشه شاد و تندرست باشه و زندگیش به کام.

خاطره ی عشق به اون برای همیشه در ذهن من حک شده.

حامد 13891022